wtorek, 26 lipca 2016

Roj A. Miedwiediew "Ludzie Stalina"

Autor: Roj A. Miedwiediew
Tytuł: "Ludzie Stalina"
Tłumaczył: Tadeusz Kaczmarek
Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1989. Wydanie I.
Liczba stron: 232

Wakacyjny pobyt nad morzem zaowocował lekturą ściśle historyczną. Oto kronikarski zapis losów sześciu najważniejszych po Stalinie osób: Wiaczesława Mołotowa,  Łazara Kaganowicza, Anastasa Mikojana, Klimenta Woroszyłowa, Gieorgija Malenkowa, Michaiła Susłowa.

Wspólną cechą tych pierwszoplanowych postaci jest to, że przeżyły one Stalina i pomimo czasów terroru nie podzieliły losów innych polityków, działaczy, żołnierzy z najbliższego otoczenia wodza. Bezgraniczne posłuszeństwo wobec Józefa Wissarionowicza prowadziło w przypadku niektórych (Mołotow) do cichej akceptacji aresztowania małżonki, najbliższej rodziny. Tego wymagała partyjna dyscyplina, wierność i podporządkowanie się decyzjom Biura Politycznego.

O skali przeprowadzonych w latach 1936-1938 stalinowskich czystek, za które odpowiedzialność ponoszą wyżej wymienione persony, niech świadczy poniższy cytat:
"Dokładnymi liczbami nie dysponuje nikt, lecz można z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że zginęło od 25 do 30 tysięcy kadrowych dowódców i pracowników politycznych Armii Czerwonej i marynarki wojennej. W 1935 r. wprowadzono w ZSRR stopień marszałka. Nadano go pięciu dowódcom: Woroszyłowowi, Budionnemu, Blücherowi, Tuchaczewskiemu i  Jewgorowowi. Już po trzech latach Blücher, Tuchaczewski i Jegorow zostali rozstrzelani jako "wrogowie ludu". Według niekompletnych danych w latach terroru zginęło: spośród 16 dowódców armii pierwszego i drugiego stopnia - 15, spośród 67 dowódcow korpusów - 60, spośród 199 dowódców dywizji - 136, spośród 397 dowódców brygad - 221. Zginęli wszyscy czterej flagmani floty i cała szóstka flagmanów pierwszego stopnia. Spośród 15 flagmanów drugiego stopnia zginęło 9. Zamordowano całą siedemnastkę komisarzy armii pierwszego i drugiego stopnia oraz 25 z 29 komisarzy korpusów. spośród 97 komisarzy dywizji aresztowano 79, spośród 36 komisarzy brygad - 34. Aresztowano jedną trzecią dowódców pułków." (str. 186)
Jak pisze autor, Stalinowska nieograniczona władza i kontrola nad ludźmi, którzy mu służyli opierała się na przysłowiowym "rządź i dziel". Stalin potrafił podżegać przeciwko sobie swoich współpracowników, skłócał ich ze sobą, podczas zebrań miał zwyczaj, że w milczeniu wysłuchiwał wszystkich, którzy mieli coś do powiedzenia i zawsze zabierał głos jako ostatni. W ten sposób miał nad nimi kontrolę, panowanie i decydujące, ostatnie zdanie

"Ludzie Stalina" to opracowanie biograficzne, jednak Miedwiediew korzystał ze wspomnień i rozmów z innymi osobami współczesnymi bohaterom tej książki. I choć historia nigdy nie była moim konikiem, z ciekawością czytałam o okolicznościach poprzedzających podpisanie umowy Ribbentrop -Mołotow i z wyczuleniem zbierałam napomknięcia o naszej, polskiej historii. Z zaciekawieniem i  niedowierzaniem poznałam powiązania i rolę jaką odegrał Anastas Mikojan w czasie zimnej wojny, kiedy świat stał na krawędzi konfliktu zbrojnego, dowiedziałam się o jego negocjacjach na Kubie oraz o udziale w pogrzebie Kennedy'ego.

Czytałam tę książkę chcąc znaleźć wspólny klucz do despotycznej osobowości XX wiecznych totalitarnych przywodców. Miedwiediew konstatuje z niejakim zaskoczeniem, że Stalin nienawidził kobiet. Wszystkich, których opisał gruziński publicysta, spotkał w swym "najlepszym" czasie przy boku Stalina okres niełaski i zawieszenia.  Mimo, że byli jego najbliższymi doradcami, nie uniknęli niepewności co do dalszych losów, co zresztą nie powinno nikogo dziwić, ponieważ zastraszenie, to bardzo skuteczne narzędzie dominacji.

Czego doczytałam się jeszcze? Szkoła rosyjska, w tym wychowanie kolejnych pokoleń bazuje na ideologii -  wpaja się nadal (p. rok wydania) marksizm-leninizm.
Może tu tkwi sedno odpowiedzi do zrozumienia także współczesnej Rosji?
Do dalszego zgłębienia.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *


Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Rosyjsko mi!" na blogu Basi Pelc "Kręci -Neci ",

- "W 200 książek dookoła świata".

czwartek, 14 lipca 2016

Letnie granie, czyli młode wino

Kiedy w letni poranek samochodowe radio wita utworem "Josephine " to mimo niskiego ciśnienia we krwi i na barometrze przyjemnie jedzie się do obowiązków. Nawet jeśli trzeba co chwilę zasłaniać  ziewające usta, gdy tymczasem kończyny dolne wciskają dynamicznie sprzęgło i gaz...


Zaś po zachodzie słońca hear your voice on the radio. Równie dojrzały męski głos odprowadza mnie z miasta na peryferie. To mój czas, tylko dla siebie - zrobione w końcu włosy,  może kolor nadal ten sam, ale za to eksperymenalna, letnia długość.


I żeby nie było, że tylko starszych panów preferuję, dojeżdżając do najbliższej  wsi podśpiewuję sobie stary, dobry przebój Martyny, o której rodzony brat pokoncertowo już 20 lat temu wyraził się, że w biuście zmieści milion w banknotach.


Ale co tam faceci wi(e)dzą (o) w kobietach? Na pewno nie to, co siostry w doli. Zatem skoro zbliża się czas winobrań, to pamiętajcie: "w młodym winie czai się zdrada"...

 ;-)





czwartek, 7 lipca 2016

Jack London "Martin Eden"

Po jednej dyskusji na temat ważnych książek, jaką miałam przyjemność odbyć z Pharlapem, postanowiłam sprawdzić czy nadal zachwyca mnie "Martin Eden". Wymieniałam ją jako najważniejszą w życiu.

Zrobiłam tym samym rzecz, której nigdy dotąd nie miałam zwyczaju robić, a mianowicie przeczytałam po raz drugi tę samą lekturę. Ale skoro mogę to zrobić przy okazji czytania książek dzieciom, to dlaczego nie mogę zrobić tego dla siebie?

To nie jest lektura łatwa dla człowieka obarczonego obowiązkami domowymi i zawodowymi, ale dzięki kilku wyjazdom pociągiem udało mi się dobić do brzegu.

"Martin Eden" po latach wyciągnął mnie (mimo braku czasu na czytanie) potoczystym stylem narracji. W przeciwieństwie jednak do nastoletnich czasów, moją uwagę przykuły zupełnie inne epizody: praca Martina w pralni, jego relacje z siostrami, znajomość z Brissendenem.
"Potem znowu co tydzień zaczął odrabiać swe sto czterdzieści mil rowerowej jazdy, by przemóc otępienie, płynące z nadmiernego wysiłku, silniejszym otępieniem, zrodzonym z jeszcze większego przemęczenia. Pod koniec trzeciego miesiąca jeszcze raz zaszedł z Joem do karczmy. Znalazł tam zapomnienie, ożył na nowo i ożywszy ujrzał w chwilowym błysku samowiedzy cały ogrom własnego zezwierzęcenia, w które dał się wpędzić nie tyle przez wódkę, ile przez nadmierną pracę. Pijaństwo było skutkiem, nie przyczyną. Następowało nieuchronnie w ślad za przepracowaniem, jak noc następuje po dniu. Nie przez byt roboczego bydlęcia prowadzi droga na wyżyny - to prawda, którą wódka mu objawiła i z którą musiał się zgodzić. Wódka była mądra. Odkrywała tajemnice własnego istnienia." (str. 168)

Od czasów pierwszej lektury w pamięci stale miałam ogromną żądzę poznania i głód wiedzy Martina. To, co przez ponad ćwierć wieku tkwiło mi w głowie na myśl o "Martinie Edenie" to karteczki ze słówkami, którymi oblepiał lustro w swoim pokoju. Teraz, po latach, omal bym przegapiła ten fragment.

Zdziwiło mnie też w jaki sposób Martin porzucił pisarstwo. Za młoda byłam kiedyś by pojąć siłę odrzuconej miłości. Żyłam zatem w przekonaniu, że jego bezkompromisowe rozprawienie się ze światem, o którego względy tak zabiegał, nastąpiło w skutek zaznanego sukcesu. Nic bardziej mylnego. On nie powiedział światu: "Ja wam teraz pokażę!"
Obustronna (Edena i świata, do którego uparcie się dobijał) wyważona arogancja ukryta pod maską środowiskowych konwenansów to podziemny niewidzialny nurt żłobiący nerw, wzdłuż którego nastąpi śmiercionośne pęknięcie.

Bardzo lubiłam w Martinie jego bezkompromisowość; teraz mocno rzuciło mi się w oczy jego przekonanie o własnej wartości. Czy spodobało? Nie wiem, raczej gorzko zaskoczyło. Aczkolwiek za duży plus tej postaci uważam wierność danemu słowu i sukcesywne realizowanie złożonych obietnic.

Czy Ruth była warta tej miłości i uczucia jakim darzył ja Martin?
Myślę, że gdyby była jego muzą mogłaby być niewarta. Ale bohater Londona kochał ją głęboko czystą miłością, idealizował i wiązał z nią swą przyszłość. Zerwanie zaręczyn i odrzucenie chłopca niedwracalnie wstrzasnęło jego światem.
I choć ten zamknięty rozdział jego życia zaczął przynosić obfite owoce, jak biblijne ziarno co przed plonem obumiera, to życie, które miał przed sobą nie warte było już żadnego wysiłku. Pod tym względem, Ruth-kobieta wyzwoliła w Martinie wolę, talenty i żywioł, jakiego (mimo dotychczasowego barwnego życia) nigdy wcześniej nie doświadczył.
Z drugiej strony, przygody z wcześniejszych lat świadczyć mogą o tym, że był niezwykle twardym i zdolnym uczniem. I dlatego myślę, że odniósłby sukces w każdej dziedzinie, którą zechciałby się parać. Byleby tylko miał okazję oraz impuls, który wskazałby mu drogę w kierunku najlepszych.

Dla dorastajacej młodzieży to świetna lektura motywująca do wytężonej pracy. Dla dojrzałych czytelników może mniej, gdyż miarą "sukcesu" nie jest talent i praca, lecz tzw. 5 minut, czyli popyt na bycie znanym.


Autor: Jack London
Tytuł: "Martin Eden"
Przełożył: Zygmunt Glinka
Wydawnictwo: Państwowe Wydawnictwo "Iskry"
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1969
Liczba stron: 448

(Dawno temu) lektura szkolna dla klasy ósmej szkoły podstawowej


*     *     *     *     *     *     *     *     *

Wpis bierze udział w wyzwaniu "W 200 książek dookoła świata".




środa, 6 lipca 2016

Przedpołudnia

Od niedzieli nie byliśmy na plaży. Popołudnia obfitują w opady i burze. W poniedziałek wybraliśmy się po prasę sportową i świeży zasób owoców korzystając z przerwy pomiędzy chmurami.

Zdjęcia pochodzą z piątkowego i sobotniego przedpołudnia. Na rowerach pojechaliśmy kilka kilometrów na wschód by wyjść nad morze w mniej uczęszczanym miejscu. Stąd do najbliższego wyjścia plażą jest równo 3 km.



uciekający teletubiś
hołd dla stolicy Francji
kopanie tuneli pod plażą; sonda wpuszczona do korytarza nr 3


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Łupy z niedzielnego (popołudniowego) spaceru po terenach z zabudową letniskową.
Podmokłą łąkę zdrenować i zabudować domkami po powierzchni 90 m kw.
Fajnie, fajnie; stylowo - wyrośnięta domowa jukka z nędznymi trzema listkami na końcu, lecz zgrubiałym u dołu i wyciągniętym w formie lejka dwumetrowym pniem wkopana razem z donicą w przydomkowy trawnik.
Ale czy koniecznie trzeba tak bardzo mieć? Z dzikich, urokliwych miejsc nie pozostawimy po sobie nic naturalnego.
Bliżej natury?



Tubylcza julia, co roku spotykana pod sklepem przy piwku, dopytywała się gdzie mam działkę. "Nie mam".






To mogłaby być moja działka...

 
Wczoraj odwiedziliśmy miasto powiatowe. Kilka razy byliśmy tam przejazdem.
Myślę, że warto wrócić na dłużej i dokładniej je zwiedzić.

A dziś znów trzeba przemykać miedzy dziurami w chmurach.

sobota, 2 lipca 2016

Artystka w plenerze

Że natura jest najwspanialszym artystą, można przekonać się widząc taką łąkę.

Dwubarwna, tylko żółta i fioletowa.

Tak to sobie obmyśliła, a ja jestem zachwycona tym połączeniem. Niby takie nietypowe, a jakże urzekające i dojrzałe.

Mijałam to miejsce dwa razy dziennie. Ale w końcu wysiadłam z samochodu i zrobiłam zdjęcia. Niestety poranne słońce nie pozwalało na wyraźną ekspozycję barwy żółtej, natomiast popołudniowe zamykało kwiaty wiesiołka do tego stopnia, iż myślałam że zupełnie przekwitły.  Wniosek: zamierzam zainwestować w bardziej profesjonalny sprzęt fotograficzny. ;-)

A za tydzień, kiedy wrócę na trasę, może być tu coś innego.
Tymczasem w tygodniu przed zakończeniem roku szkolnego było tak.

Około siódmej rano:



zdjęcia z telefonu - nic nie widziałam na ekranie kiedy je robiłam




A po 10 godzinach było tylko fioletowo:




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...